PERMANENT ASSEMBLY AGAINST THE WAR
Είμαστε γυναίκες και άνδρες, εργαζόμενοι/ες και μέλη συνδικάτων, πρόσφυγες, μετανάστ(ρι)ες και αντιρατσιστικές συλλογικότητες, άτομα lgbtq+, φεμινιστικές ομάδες και ακτιβιστριες/ές για την κλιματική δικαιοσύνη, που συμμετέχουμε στη Διαρκή Συνέλευση Ενάντια στον Πόλεμο η οποία συγκροτήθηκε με πρωτοβουλία της Transnational Social Strike Platform μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Κάποιοι/ες από εμάς, που ζούμε στην Ουκρανία, βρισκόμαστε υπό βομβαρδισμό, άλλες/οι οργανώνουν την αλληλεγγύη. Τους τελευταίους μήνες, αναπτύξαμε συλλογικά μια συνεχή συζήτηση σχετικά με το πώς να αντιμετωπίσουμε αυτό που ονομάσαμε εξελισσόμενο Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πιστεύουμε ότι ο πόλεμος αποτελεί μια βάναυση υπενθύμιση σε όλες/ους μας ότι πρέπει να αγωνιστούμε ενάντια στη σημερινή κοινωνία που αναπαράγει τη βία, την εκμετάλλευση και την υποβάθμιση του περιβάλλοντος. Προερχόμαστε από διαφορετικούς τόπους και πλαίσια, αλλά ως υποκείμενα που ζουν κυρίως στον ευρωπαϊκό χώρο, αναγνωρίζουμε την ανάγκη να μετατρέψουμε την Ευρώπη σε πεδίο αγώνων. Πιστεύουμε ότι είναι η στιγμή να βρούμε το θάρρος να σκεφτούμε και να εφαρμόσουμε μια διεθνική πολιτική για μια καλύτερη ζωή, απαλλαγμένη από την καταπίεση, τη φτώχεια, τον ρατσισμό και την πατριαρχία. Σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία, ενώνουμε τις δυνάμεις μας και διατυπώνουμε τις ακόλουθες αρχές:
1. Ενάντια στην κανονικοποίηση του πολέμου, χρειαζόμαστε μια διεθνική πολιτική της ειρήνης
Καθώς ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται, τα διάφορα χρονικά του θανάτου και της καταστροφής φαίνεται να έχουν γίνει μέρος της καθημερινής κανονικότητας για όσες/ους δεν επηρεάζονται άμεσα. Η κανονικοποίηση του πολέμου, εκτός από το αβάσταχτο βάρος του ανθρώπινου πόνου, συνεπάγεται την υποταγή της πολιτικής στην κρατική εξουσία και την κυριαρχία του κεφαλαίου στη ζωή και το περιβάλλον. Ο πόλεμος σκεπάζει τις φωνές των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων. Αρνούμαστε να αποστρέψουμε το βλέμμα μας από αυτά που προκαλεί η πολιτική του πολέμου ώστε να μη φανούμε δυσάρεστες/οι και δεν ακολουθούμε όσους χρησιμοποιούν την πολεμική προπαγάνδα για να θέσουν υπό έλεγχο όλες τις άλλες αντιπαραθέσεις. Γνωρίζουμε ότι στην Ουκρανία υπάρχει ένας συνεχιζόμενος πόλεμος από το 2014. Είχαμε αγωνιστεί ενάντια σε άλλους πολέμους στο παρελθόν. Ωστόσο, αυτός ο πόλεμος μας προκάλεσε σοκ. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία έχει πυροδοτήσει εκτεταμένες και παγκόσμιες συνέπειες, φέρνοντάς μας αντιμέτωπες/ους με τα όρια των δράσεών μας. Σήμερα χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ να εφεύρουμε μια νέα πολιτική για να ανταπεξέλθουμε στη διεθνική πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε και στην ταχέως μεταβαλλόμενη πολιτική και οικονομική συγκυρία.
Το να αρνείσαι την κανονικοποίηση του πολέμου σημαίνει να ξεπερνάς την απομόνωση. Πρέπει να υπερβούμε τα εδάφη μας ή τα εθνικά μας κράτη και να ενωθούμε σε μια διεθνική πολιτική της ειρήνης.
2. Πολεμάμε εντός και κατά του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου
Αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι ένας παγκόσμιος πόλεμος για τη δημιουργία μιας νέας παγκόσμιας τάξης. Ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος εξελίσσεται εδώ και χρόνια, σε άλλα θέατρα πολέμου που συχνά αγνοούνταν επειδή ήταν μακριά από τη Δύση. Με την εισβολή στην Ουκρανία τον βλέπουμε πλέον κατά πρόσωπο. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο πόλεμος διεξάγεται μόνο από τις μεγάλες δυνάμεις και ότι παντού υπάρχει πόλεμος, αλλά ότι κάθε μέρος στον κόσμο επηρεάζεται πλέον δυνητικά από τον πόλεμο και τις συνέπειές του. Η αυξανόμενη στρατιωτικοποίηση, οι πυρηνικές απειλές, η απόκρυψη των κοινωνικών συγκρούσεων πίσω από την κατασκευασμένη εθνική ομοιογένεια, η άνοδος των τιμών της ενέργειας και των τροφίμων, η αναδιαμόρφωση των αλυσίδων εφοδιασμού σύμφωνα με τα πολιτικά συμφέροντα και η προσπάθεια διακυβέρνησης της οικονομικής και βιομηχανικής συσσώρευσης μέσω πολιτικών συμμαχιών είναι οι συνέπειες αυτού του πολέμου. Αρνούμαστε να αντιληφθούμε τη ρωσική εισβολή απλώς ως αντίδραση στον επεκτατισμό του ΝΑΤΟ υποβαθμίζοντας έτσι το μέγεθος της καταστροφής που έχει προκαλέσει. Ομοίως, αρνούμαστε να δικαιολογήσουμε την πολιτική του πολέμου που προωθείται από τις «δυτικές» χώρες με νέα εξοπλιστικά προγράμματα, κυρώσεις και οικονομική αντιπαράθεση που ρίχνουν εκατομμύρια ανθρώπους στη φτώχεια και τροφοδοτούν εντάσεις σε όλο τον κόσμο, ενισχύοντας τη νέα στρατηγική αντίληψη του ΝΑΤΟ. Αρνούμαστε να δεχτούμε ολόκληρο το σύστημα που επιτρέπει στο αυταρχικό τουρκικό καθεστώς να χρησιμοποιεί τους μετανάστες ως διαπραγματευτικό χαρτί στο τραπέζι των διεθνών συμφωνιών και τη δίωξη των Κούρδων προσφυγισσών και προσφύγων σε όλη την Ευρώπη ως ανταμοιβή που απαιτείται για την αποδοχή της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ. Αρνούμαστε να ταυτιστούμε με τη μία ή την άλλη κυβέρνηση και να γίνουμε πιόνια που στραγγαλίζονται στη σύγκρουση συμφερόντων και ιδεολογιών μεταξύ του καθεστώτος του Πούτιν, της αναδιάρθρωσης του ΝΑΤΟ και των φιλοδοξιών της Κίνας του Σι. Αρνούμαστε να αγνοήσουμε αυτά που κάνουν όλοι οι παραπάνω και τις επιπτώσεις που αυτά έχουν στις ζωές, το εισόδημα και τις συνθήκες εργασίας σε όλο τον κόσμο.
Μια διεθνική πολιτική της ειρήνης διαρρηγνύει τον αυξανόμενο διεθνή ανταγωνισμό μεταφέροντας τη σύγκρουση μεταξύ εκείνων που πληρώνουν το τίμημα του πολέμου και εκείνων που επωφελούνται από αυτόν.
3. Η διεθνική μας πολιτική ειρήνης είναι ενάντια σε μια αφόρητη κοινωνική ειρήνη
Δεν μπορούμε να αγωνιστούμε ενάντια την πολιτική του πολέμου εκφράζοντας απλά τη βούλησή μας ενώ μια απλή ρητορική αντίθεση στον πόλεμο παραγνωρίζει τις διαφορές και τις μετατοπίσεις ισχύος που δημιουργεί ο ίδιος ο πόλεμος. Δεν αρκεί να πούμε ότι είμαστε ενάντια σε όλους τους πολέμους, αν αυτό τελικά σημαίνει ότι δεν είμαστε ενάντια σε κανέναν πόλεμο συγκεκριμένα. Επομένως, δεν πιστεύουμε σε γενικές εκκλήσεις στο όνομα της ειρήνης, ούτε εμπιστευόμαστε σχέδια διπλωματίας και ανοικοδόμησης που βλέπουν ευκαιρίες για εκμετάλλευση νέων φυσικών πόρων και τροφοδοτούν περισσότερους πολέμους. Μια διακρατική πολιτική ειρήνης διαμορφώνεται εδώ και τώρα μέσα στην πολυπλοκότητα και τις αντιφάσεις του παρόντος. Στέκεται στο πλευρό των εργαζομένων, των μεταναστ(ρι)ών, των γυναικών και των ατόμων lgbtq+, εκείνων που υπερασπίζονται τους εαυτούς τους, εκείνων που φεύγουν και εκείνων που εγκαταλείπουν τον στρατό διακινδυνεύοντας φυλακίσεις και διώξεις.
Μια διακρατική πολιτική ειρήνης είναι ενάντια στην αφόρητη κοινωνική ειρήνη που ζητά από τους ανθρώπους να αποδεχτούν την κανονικοποίηση του πολέμου και χειρότερες συνθήκες διαβίωσης και εργασίας.
4. Η ΕΕ είναι μέρος των προβλημάτων μας, όχι η λύση
Δεν ευθυγραμμιζόμαστε με τις υποτιθέμενες «ευρωπαϊκές δημοκρατικές αξίες» που έχουν κινητοποιηθεί για να στηρίξουν τον πόλεμο. Η Ευρώπη που γνωρίζουμε και οι εθνικές κυβερνήσεις αναπαράγουν μέσω νεοφιλελεύθερων πολιτικών και με διάφορους τρόπους την εκμετάλλευση: καταστρέφοντας την κοινωνική ασφάλιση, ειδικά στην Ανατολική Ευρώπη· κυριαρχώντας στην καθημερινή ζωή μέσω των πολιτικών αναδιάρθρωσης του χρέους που επιβάλλονται από την τεράστια δύναμη του χρηματοπιστωτικού συμπλέγματος· ευθύνονται για πατριαρχικές επιθέσεις σε άτομα Lgbtq+ και γυναίκες· δημιούργησαν μια ενιαία διαφοροποιημένη αγορά εργασίας όπου οι εργοδότες μπορούν να επωφεληθούν από τις διαφορές και τις ιεραρχίες μεταξύ χωρών και περιφερειών· επέβαλαν ρατσιστικό καθεστώς στις μετανάστριες και στους μετανάστες και σε όσες/ους διαμένουν εκτός του χώρου Σένγκεν· και, τέλος, έχουν επεκτείνει την εμβέλεια των σχεδιαζόμενων πολιτικών τους για την ενσωμάτωση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, της Κεντρικής Ασίας και της Αφρικής σε ένα διεθνικό καθεστώς που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ενώ η ΕΕ και τα κράτη μέλη της επιδεικνύουν δημόσια ενότητα υπέρ της ένταξης της Ουκρανίας και της Μολδαβίας, συνεχίζουν να εφαρμόζουν ένα ιεραρχικό καθεστώς για τις βίζες και παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια κρατώντας τις χώρες σε μια πολιτική αίθουσα αναμονής.
Μια διεθνική πολιτική ειρήνης στοχεύει στην ανατροπή των πολιτικών συνθηκών που συντηρούν την εκμετάλλευση, τη βία και την καταπίεση: αναγνωρίζει τις επιθυμίες όσων βλέπουν στην Ευρώπη μια πιθανότητα για τη ζωή τους και χτίζει διαδρομές αγώνα όπου οι δυνάμεις της μπορούν να ενωθούν με όσες/ους αντιτίθενται στον ευρωπαϊκό νεοφιλελεύθερο σχεδιασμό εκμετάλλευσης.
5. Δεν υπάρχει ειρήνη όσο συνεχίζεται ο πόλεμος της πατριαρχίας κατά των γυναικών
Ο πόλεμος στην Ουκρανία επιδεινώνει την πατριαρχική βία τόσο στην Ουκρανία όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Ο βιασμός είναι όπλο. Ο πόλεμος είναι ένα πρόσχημα για την επιβολή έμφυλων ιεραρχιών: η δίνη της πανταχού παρούσας στρατιωτικοποίησης συμβαδίζει με περικοπές στις δημόσιες δαπάνες και νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που διαπερνώντας τα σύνορα ενισχύουν τον έμφυλο καταμερισμό εργασίας και την εκμετάλλευση των γυναικών. Ο πόλεμος και οι κοινωνικές επιπτώσεις της πανδημίας αλληλοεπικαλύπτονται: οι γυναίκες, ιδιαίτερα οι μετανάστριες, κάνουν και θα συνεχίσουν να κάνουν δουλειά που είναι τόσο ουσιώδης όσο και υποτιμημένη και άγρια εκμεταλλευόμενη. Οι γυναίκες έχουν κριθεί τόσο απαραίτητες ώστε αναγκάζονται, μέσω οικογενειακών νόμων και απαγορεύσεων των αμβλώσεων, μέσω της πατριαρχικής βίας και της φτώχειας, να παραμένουν στους ρόλους της μητέρας και της υπηρέτριας. Στη Ρωσία, ο πόλεμος έχει γίνει αφορμή για ενίσχυση των «παραδοσιακών αξιών» και των εκστρατειών έμφυλης καταπίεσης, κατά των LGBTQ+ και κατά των αμβλώσεων. Ο πόλεμος συρρικνώνει τις δυνατότητες αγώνα υπέρ της ερωτικής ελευθερίας και ενάντια στην έμφυλη βία και καταπίεση.
Απέναντι σε έναν πόλεμο που επιταχύνει την αυξανόμενη πατριαρχική οπισθοδρόμηση που είχε προκληθεί από την πανδημία SARS-CoV-2 μετά από χρόνια παγκόσμιων φεμινιστικών αγώνων κατά της ανδρικής βίας, μια διεθνική πολιτική ειρήνης ανατρέπει τις βίαιες πατριαρχικές συνθήκες κοινωνικής αναπαραγωγής.
6. Ενάντια στον ρατσισμό και τη βία στα σύνορα, άδεια παραμονής άνευ όρων
Περισσότεροι από 10 εκατομμύρια Ουκρανές/οί έχουν εκτοπιστεί λόγω του πολέμου. Πολλές/οί από αυτές/ούς εγκατέλειψαν τη χώρα τους, αναζητώντας καταφύγιο σε μια Ευρώπη που ξαφνικά έχει φορέσει το προσωπείο της αλληλεγγύης και της αποδοχής. Οι περισσότερες είναι γυναίκες και πολλές από αυτές θα προσληφθούν σε χαμηλά αμειβόμενες δουλειές. Η ΕΕ απέδειξε τελικά ότι είναι αρκετά ευέλικτη ώστε να μπορεί να κινητοποιηθεί για να υποδεχθεί εκατομμύρια πρόσφυγες. Αυτό δεν είναι απλώς επίδειξη υποκρισίας που πρέπει να αντιμετωπιστεί σε ηθική βάση. Στην πραγματικότητα, αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η ΕΕ: παράγει ρατσιστικές ιεραρχίες μεταξύ «τύπων» μεταναστών και κατανέμει τμήματα δικαιωμάτων και δυνατοτήτων ανάλογα με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας. Ωστόσο, αυτό δεν προφυλάσσει τις Ουκρανές προσφύγισσες και πρόσφυγες, που τώρα υπόκεινται στον εκβιασμό της προσωρινής προστασίας, από το να αναγκάζονται να εργαστούν με άθλιους μισθούς σε ζωτικούς τομείς ή να φιλοξενούνται σε κατάμεστα ξενοδοχεία ή καταυλισμούς προσφύγων. Σήμερα, κάποιοι άνθρωποι γίνονται αποδεκτοί ως πραγματικοί πρόσφυγες, κάποιοι επαναπροωθούνται στα σύνορα, κάποιοι, όπως στα Βαλκάνια, βρίσκονται στο κατώφλι της ΕΕ αλλά αποκλείονται από το καθεστώς βίζας. Οικονομικοί πόροι και στρατιωτικό δυναμικό διατίθενται για να δαμάσουν την κινητικότητα, ενώ η μεταναστευτική εργασία γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Αυτός ο πόλεμος κατά των μεταναστ(ρι)ών που τις στοχοποιεί και τους εντοπίζει ως υβριδικές απειλές είναι μέρος της κανονικοποίησης του πολέμου.
Μια διεθνική πολιτική ειρήνης αγωνίζεται ενάντια στις ρατσιστικές ιεραρχίες μεταξύ των μεταναστ(ρι)ών και τη βία στα σύνορα, και για μια άνευ όρων ευρωπαϊκή άδεια παραμονής για όλες/ους.
7. Η πράσινη μετάβαση είναι ένα πεδίο αγώνα ενάντια στο φάσμα της κλιματικής καταστροφής
Οι συγκρούσεις για την ενέργεια και τις στρατηγικές προμήθειες πρώτων υλών αποτελούν μέρος του σκηνικού του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου που ζούμε. Οι Ενώσεις, τα Κράτη και το Κεφάλαιο προσπαθούν να στρέψουν προς όφελός τους μια κατά τα άλλα καταστροφική διεθνική δυναμική, προωθώντας βιομηχανικούς και οικονομικούς σχεδιασμούς που αποτελούν μια αβάσιμη εναλλακτική μεταξύ της δυτικής οικολογικής δημοκρατίας και του αυταρχισμού του Πούτιν. Η πράσινη μετάβαση ως πεδίο επενδύσεων και κερδών του Κεφάλαιου πρέπει τώρα να συμμορφωθεί με την πολεμική πολιτική. Η σχεδιαζόμενη απεξάρτηση από το ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο δεν ανοίγει το δρόμο για πιο φιλικούς προς το κλίμα ενεργειακούς πόρους, αλλά είναι ένας τρόπος είτε να καθυστερήσει η μετάβαση σε χαμηλές εκπομπές άνθρακα είτε να ξεκινήσει ένας νέος αγώνας για εύρεση νέων πηγών εφοδιασμού. Η στρατηγική RePowerEU που ξεκίνησε πρόσφατα θα επηρεάσει τις κρατικές πολιτικές και θα κατανείμει άνισα το οικολογικό κόστος της μετάβασης, αυξάνοντας τον πληθωρισμό και το κόστος ζωής. Η κλιματική καταστροφή πλησιάζει, αλλά η πράσινη μετάβαση είναι πιο ξεκάθαρα από ποτέ ένας τρόπος κερδοφορίας στο όνομα του περιβάλλοντος και ανατροφοδότησης των πόλεμων, των κερδών και της εκμετάλλευσης. Για να αγωνιστούμε για την κλιματική δικαιοσύνη πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις πολυεπίπεδες επιπτώσεις του πολεμικού ανταγωνισμού και τις εντάσεις που προκαλούνται παγκοσμίως από την αύξηση του ενεργειακού κόστους.
Μια διεθνική πολιτική ειρήνης ξεφεύγει από τον καταστροφολογικό εκβιασμό και μετατρέπει την πράσινη μετάβαση σε πεδίο αγώνα.
8. Πρέπει να οικοδομήσουμε μια συλλογική δύναμη ενάντια στις ιεραρχίες των μισθών
Ο συνεχιζόμενος πόλεμος χρησιμοποιείται για να ζητηθούν θυσίες και ακόμα περισσότερες θυσίες. Το κόστος θέρμανσης, πετρελαίου, τροφίμων και ο αυξανόμενος πληθωρισμός που βρίσκονταν σε άνοδο ήδη μετά την πανδημία, φτάνουν σε σημείο που οι μισθοί δεν επαρκούν για να βγει ο μήνας, προκαλώντας διαμαρτυρίες και αστάθεια σε όλο τον κόσμο. Ως απάντηση σε αυτό, η ΕΕ ενέκρινε έναν ευρωπαϊκό κατώτατο μισθό. Αυτό θα αυξήσει τους μισθούς σε ορισμένα μέρη όπου πολλοί άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και θα τους μειώσει σε άλλα. Αυτό δεν θα φέρει ίσους μισθούς για όλους στην Ευρώπη: ο πραγματικός στόχος είναι ένα μέρος της Ευρώπης να διατηρηθεί ως απόθεμα φθηνού εργατικού δυναμικού για το άλλο. Παρόλο που η ΕΕ επικροτεί όσους είναι έτοιμοι να «πεθάνουν για την Ευρώπη» στην Ουκρανία, προκειμένου κάποιοι/ες να είναι Ευρωπαίοι/ες πρέπει να εργάζονται με μισθούς πείνας και να αποδέχονται σκληρούς εργατικούς νόμους και, αν είναι γυναίκες, να αναλαμβάνουν με εργασία κοινωνικής αναπαραγωγής την αναπλήρωση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης της Δυτικής Ευρώπης που καταρρέει. Η υποστήριξη αυτοοργανωμένων αγώνων και ανεξάρτητων συνδικάτων είναι ουσιώδης, καθώς η κατάσταση πολέμου απειλεί την ίδια την ύπαρξη των ουκρανικών συνδικάτων, ενώ στη Λευκορωσία η κυβέρνηση καταστέλλει και φυλακίζει συνδικαλιστές και ακτιβιστές. Ο πόλεμος του Πούτιν είναι ένας πόλεμος ενάντια στα κοινωνικά κινήματα και για τη φίμωση των κινημάτων διαμαρτυρίας.
Μια διεθνική πολιτική ειρήνης υποστηρίζει και συνδέει τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους που αγωνίζονται για υψηλότερους μισθούς και κοινωνικά επιδόματα για όλες/ους και στοχεύει στην ανατροπή των μισθολογικών διαφορών μεταξύ των χωρών και των συνθηκών που μετατρέπουν ορισμένους ανθρώπους σε εργαζόμενους δεύτερης ή τρίτης κατηγορίας.
9. Πρέπει να μάθουμε ξανά να αγωνιζόμαστε μαζί
Αντί να ταυτιζόμαστε με ή να οργανωνόμαστε ενάντια στη μία ή την άλλη εξουσία, υπερασπιζόμαστε μια διεθνική πολιτική όπου όσες/οι αντιστέκονται υπό συνθήκες πολέμου, όσες/οι φεύγουν και λιποτακτούν, όσες/οι μετακινούνται για να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή και όσες/οι αγωνίζονται ενάντια στην εκμετάλλευση, τη βία και την καταπίεση μπορούν όλες/οι να βρουν τη δική τους συλλογική φωνή και να οικοδομήσουν τη δική τους συλλογική δύναμη. Μια διεθνική πολιτική ειρήνης στοχεύει να φανταστεί και να εξασκήσει (ξανά ή για πρώτη φορά) τη δυνατότητα κοινωνικού μετασχηματισμού μεταξύ διαφορετικών κοινωνικών, γεωγραφικών και πολιτικών συνθηκών, να εφεύρει εκ νέου την αλληλεγγύη αναζητώντας συλλογικές στρατηγικές, να εφεύρει νέες μορφές πολιτικού και κοινωνικού αγώνα. Για να γίνει αυτό, πρέπει να επικεντρώσουμε τις δυνάμεις και τις δυνατότητές μας στα κοινωνικά πεδία όπου οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές γεννάνε κινήματα, διαμαρτυρίες και απεργίες, τα οποία τώρα έχουν κατακλυστεί από τις συνέπειες του πολέμου.
Μια διεθνική πολιτική ειρήνης χτυπά τον πόλεμο ενισχύοντας την πολιτική επικοινωνία και χτίζοντας κοινή στρατηγική για τη σύνδεση των αναδυόμενων αγώνων στην κοινωνική αναπαραγωγή, την εργασία και τη μετανάστευση και ενάντια στην πατριαρχική βία. Όπως είπαν οι Ρωσίδες αντιπολεμικές φεμινίστριες και όπως ξεκινήσαμε να κάνουμε την Πρωτομαγιά: πρέπει να μάθουμε ξανά να αγωνιζόμαστε μαζί. Ενάντια στον πόλεμο, την εκμετάλλευση, τον ρατσισμό και την πατριαρχία. Αυτή είναι η διεθνική μας πολιτική ειρήνης.