E.A.S.T. (Essential Autonomous Struggles Transnational)

Minęły już dwa lata, odkąd żyjemy w warunkach śmiertelnej pandemii. Dwa lata, odkąd praca, którą wykonujemy, została uznana za niezbędną, podczas gdy nasze życie pozostaje jednorazowego użytku. W tym kontekście wyzwaniem dla naszego ponadnarodowego 8 marca 2022 roku jest pokazanie powiązań między neoliberalnymi i ultrakonserwatywnymi programami, które leżą u podstaw unijnych i narodowych planów naprawczych i czerpią z nich zyski, a także zbudowanie naszej zdolności do odrzucenia ich warunków.

Wiele rządów w Europie Środkowej i Wschodniej (CEE) oraz w krajach graniczących połączyło technokratyczne środki naprawcze z coraz bardziej autorytarnymi metodami. Wykorzystując pandemię jako usprawiedliwienie dla jawnej przemocy państwowej, forsowały one politykę skierowaną przeciwko kobietom oraz mniejszościom seksualnym i etnicznym, taką jak:

-Węgry wprowadziły ustawę rodzinną wzmacniającą podporządkowaną rolę kobiet w rodzinie i społeczeństwie, zakazały osobom transseksualnym zmiany dokumentów i wprowadziły ustawę przeciwko treściom dotyczącym LGBTQIA+ w mediach i edukacji;

-Polska uchwaliła zakaz aborcji, który już odebrał życie kobietom i zagraża kolejnym;

-Turcja wycofała się z Konwencji Stambulskiej, nasiliła represje, aresztowania i zabójstwa kurdyjskich i feministycznych aktywistek, a także planuje zniesienie alimentów dla rozwiedzionych kobiet.

W tym wrogim kontekście kobiety, osoby LGBTQIA+ i mniejszości etniczne, a także aktywistki i aktywiści antyfaszystowscy w całym regionie doświadczyły nieuzasadnionych aresztowań, a w krajach takich jak Bułgaria i Gruzja były atakowane przez skrajnie prawicowe ugrupowania. Ta ultrakonserwatywna fala w Europie Środkowo-Wschodniej i poza nią dostrzegła dwulicowość w neoliberalnych rozwiązaniach proponowanych przez “postępową” UE. Wraz z rządami krajowymi, ta ostatnia ustanowiła nowe warunki wyzysku, rasistowskiego i seksistowskiego podziału pracy i ucisku poprzez Plany Naprawcze.

Neoliberalne plany naprawcze w rzeczywistości wytwarzają i wzmacniają wewnętrzne, regionalne i ponadnarodowe hierarchie, w których jest tylko jeden zwycięzca: wielki kapitał. Z tych środków naprawczych wyłączone są najistotniejsze osoby pracujące. Kobiety stoją w obliczu bezrobocia i wymuszonej pracy w niepełnym wymiarze godzin, często po to, by wykonywać nieodpłatną pracę opiekuńczą w domu. Migrujący pracownicy opieki, głównie kobiety, są pozbawione świadczeń socjalnych i kwot imigracyjnych. Kierowana przez rynek zielona transformacja powoduje masowe zwolnienia, a liberalizacja źródeł energii zwiększa koszty mediów, zagrażając w ten sposób naszemu przetrwaniu. Energetyczna odnowa mieszkań i gentryfikacja przestrzeni miejskiej powodują przeludnienie, wzrost czynszów i masowe eksmisje, podczas gdy zasoby mieszkań socjalnych nie są w stanie sprostać rosnącej liczbie zapytań.

Ponadto unijna Strategia na Rzecz Równości Płci przedstawia się jako alternatywa dla konserwatyzmu, ale promuje neoliberalny program, powielając wyzyskujące, rasistowskie i patriarchalne hierarchie. Ta unijna strategia – kopiowana również przez kraje spoza Unii – zakłada, że państwa członkowskie muszą wdrożyć: obniżenie podatku od przedsiębiorstw, aby zachęcić do zatrudniania kobiet; cięcia w publicznej opiece społecznej, zmuszające kobiety do wejścia na rynek pracy za nędzne wynagrodzenie; dodatki na opłacenie opiekunek do dzieci oraz pracowniczek i pracowników opieki w tych krajach, które przyznają resztki opieki społecznej.

Strategia ta dzieli kobiety, które powinny poświęcać więcej czasu na produktywną pracę, od tych, które powinny wykonywać prace opiekuńcze za marne wynagrodzenie. Przyjmuje się za pewnik, że inne kobiety, głównie migrantki, zajmą się ciężarem reprodukcyjnym za nędzne wynagrodzenie. Te ostatnie robią to często pod szantażem pozwolenia na pobyt, nadużyć ze strony szefów, ciągłej groźby utraty zarobków i mieszkania, opuszczając przy tym własne rodziny. Podstawowym celem jest wspieranie kobiet z klasy średniej, a jednocześnie tworzenie nowych hierarchii i pogłębianie już istniejących wśród kobiet różnych klas, ras i lokalizacji geograficznych. W tym transnarodowym kontekście kraje Europy Środkowo-Wschodniej działają jako rezerwuar taniej produktywnej i reprodukcyjnej siły roboczej, z której korzysta zachodni i lokalny kapitał. Ultrakonserwatywna ideologia wpisuje się w ten schemat: nacisk na tradycyjne wartości rodzinne przyjmuje za pewnik seksistowski podział pracy, zgodnie z którym kobiety są tymi, które zapewniają podstawową pracę opiekuńczą w gospodarstwie domowym.

Pomimo różnic między kontekstami, widzimy chęć walki z dominującym uciskiem patriarchalnym, wyzyskiem kapitalistycznym, rasizmem i homofobią. W ostatnich miesiącach brałyśmy udział i obserwowałyśmy pojawiające się protesty, strajki i walki w całej Europie i poza nią: marsze i akcje z okazji 25 listopada przeciwko nasilającej się przemocy patriarchalnej; strajki pracownic opieki społecznej w Gruzji; protesty górników w Bułgarii; strajki kierowców metra i autobusów w Rumunii; demonstracje przeciwko neoliberalnej “zielonej” transformacji na Bałkanach i protesty przeciwko podwyżkom cen energii w Kazachstanie.

Pytanie brzmi, jak przekształcić nasze walki w zbiorową ponadnarodową siłę, pielęgnować komunikację polityczną i stworzyć warunki dla wspólnego strajku społecznego. Zainspirowane toczącymi się walkami, ogłaszamy nasz plan feministycznej rekonstrukcji na 8M i później! 8M jest ważnym momentem, by połączyć siły ponadnarodowo na następujących polach walki:

Patriarchalna i faszystowska przemoc

Dla patriarchalnych państw i organizacji faszystowskich, kobiety są podrzędne i powinny być zredukowane do roli inkubatorów i opiekunek, podczas gdy osoby LGBTQI+, migrantki, mniejszości religijne i etniczne są traktowane jako nieistotne i dyspozycyjne. Nie pozwolimy, by odrodzone faszystowskie czy konserwatywne ruchy umacniały ideę rodziny nuklearnej i patriarchalnych instytucji. Żadnych więcej ataków na nasze istnienie oraz na nasze wolności seksualne i reprodukcyjne!

Wyzysk siły roboczej 

Nasze społeczeństwa nie przetrwałyby, gdyby nie praca niezbędnych osób pracujących – czy to w służbie zdrowia, sferach socjalnych i opiekuńczych (płatnych lub bezpłatnych), w edykacji jak nauczycielki, w logistyce i rolnictwie, w sklepach spożywczych, czy branżach sanitarnych. Jednak w krajowych i unijnych planach odbudowy nawet się o nich nie wspomina, podobnie jak o pracownicach seksualnych, których praw się nie uznaje. Odrzucamy kapitalistyczny imperatyw, który kategoryzuje ludzi jako niezbędnych tylko tak długo, jak długo ich praca jest wykorzystywana! Żądamy naprawy, która stawia w centrum reprodukcję społeczną, mieszkalnictwo publiczne i społeczne, jak również pracę opiekuńczą i sektory, które ją wspierają. Chcemy: wyższych i równych płac europejskich; swobody przemieszczania się i opieki społecznej dla wszystkich, niezależnie od tego, czy jesteśmy migrantkami, osobami w kryzysie bezdomności czy osobami, które nie mają płatnej lub “formalnej” pracy!

Rasistowskie instytucje i reżimy na granicach

Migrantki i migranci czy mniejszości etniczne często nie mają dostępu do systemów opieki społecznej i innych zasobów. Podlegają rasizmowi instytucjonalnemu i szantażowi związanemu z pozwoleniami na pobyt. Domagamy się bezwarunkowego europejskiego pozwolenia na pobyt i opieki społecznej dla wszystkich migrantek i migrantów, osób uchodźczych, osób ubiegających się o azyl i mniejszości!

Kapitalistyczna zielona transformacja

Reżimy kapitalistyczne chcą nas przekonać, że to “po prostu ludzie w ogóle” są odpowiedzialni za kryzys klimatyczny, a nie wyzyskujące warunki produkcji i wydobycia. Chcą, abyśmy uwierzyli, że osoby biedne powinny płacić cenę za zieloną transformację. Żądamy gwarancji miejsc pracy dla przechodzących transformację sektorów gospodarki oraz inwestycji w godne stanowiska pracy, które przyniosą korzyści społecznościom i ekosystemom. Fundusze naprawcze powinny wzmacniać pozycję kobiet, osób LGBTQIA+, migrantek i migrantów, osób pracujących oraz innych marginalizowanych grup, a nie sektora prywatnego.

Kryzys mieszkaniowy

Żądamy zaprzestania przymusowych eksmisji i natychmiastowego zapewnienia mieszkania dla osób w kryzysie bezdomności i osób żyjących w toksycznym środowisku lub przeludnionych gospodarstwach domowych. Domagamy się antyrasistowskiej polityki mieszkaniowej, a także sprawiedliwych warunków mieszkaniowych dla osób uchodźczych i osób ubiegających się o azyl. Żądamy wsparcia dla osób, które przeżyły przemoc domową oraz możliwości zmiany miejsca zamieszkania w razie potrzeby. Domagamy się, by fundusze naprawcze były skoncentrowane na budowaniu i gwarantowaniu mieszkań publicznych i socjalnych. Chcemy bezpiecznych i przystępnych mieszkań dla wszystkich, a nie mieszkań traktowanych jako towar nastawiony na zysk.

Z tymi zasadniczymi żądaniami odrzucamy neoliberalne i konserwatywne plany odbudowy i zapraszamy wszystkie osoby do przyłączenia się do walki o feministyczną odbudowę 8 marca i dalej! Walczmy z patriarchalnym i rasistowskim kapitalizmem i domagajmy się post-pandemicznego świata, w którym nie tylko nasza praca, ale i nasze życia są istotne!