Κάλεσμα από την Πρώτη Συνάντηση για την Διεθνική Κοινωνική Απεργία σε όλες τις ομάδες, σωματεία και συλλογικότητες να πλαισιώσουν και να δράσουν προς την κατεύθυνση μιας διεθνικής κοινωνικής απεργίας.
Κύρια σημεία:
Πάνω από 150 άνθρωποι συναντήθηκαν στο Πόζναν της Πολωνίας για την πρώτη Συνάντηση για μια Διεθνική Κοινωνική Απεργία.
Η νέα κανονικότητα της λιτότητας και της επισφάλειας, οι διεθνικές αλυσίδες εκμετάλλευσης και η κεντρικότητα της ευελιξίας και της μεταναστευτικής εργασίας απαιτούν μια νέα διεθνική πρωτοβουλία.
Η απεργία είναι μια πολιτική πρακτική και εργαλείο προς επαναοικιοποίηση και επανανακάλυψη: η εργασία και οι κοινωνικοί αγώνες πρέπει να βρουν κοινό πολιτικό έδαφος σύνδεσης.
Η πρώτη Μαρτίου, 2016 προτείνεται ως ημέρα αποκεντρωμένων δράσεων ενάντια στην ευέλικτη διακυβέρνηση που παράγει επισφάλεια και φτώχια για όλους, και για πειραματισμούς προς μια διεθνική κοινωνική απεργία.
Ομάδες εργασίας συστήνονται με ανοικτές διαδικασίες, και η επόμενη μεγάλη συνάντηση προγραμματίζεται να γίνει μέσα στο 2016.
Από τις 2 έως τις 4 Οκτωβρίου 2015, περισσότεροι από 150 ακτιβιστές, συνδικαλιστές, εργαζόμενοι, μετανάστες, γυναίκες και άνδρες, από την Πολωνία, τη Γερμανία, την Ιταλία, τη Γαλλία, τη Βοσνία, τη Σλοβενία, την Ελβετία, το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Λιθουανία, συγκεντρώθηκαν στο Πόζναν (Πολωνία) στην πρώτη Συνάντηση για τη Διεθνική Κοινωνική Απεργία. Από κοινού συμφωνήσαμε ότι είναι ανάγκη να αναπτυχθεί μια νέα στρατηγική προοπτική πολιτικής διασύνδεσης, πέρα από τους διαχωρισμούς που επιβάλλουν η εκμετάλλευση και τα σύνορα. Η διεθνική κοινωνική απεργία είναι το όνομα αυτής της διαδικασίας και ο τελικός στόχος. Τι εννοούμε με τον όρο διεθνική κοινωνική απεργία και γιατί ξεκινάμε μια διαδικασία προς αυτή την κατεύθυνση; Απέναντι στις μεταλλασσόμενες σχέσεις εξουσίας στους χώρους εργασίας και την κοινωνία, αντιλαμβανόμαστε την απεργία ως μια πολιτική πρακτική και ένα εργαλείο πάλης το οποίο οφείλουμε να οικειοποιηθούμε εκ νέου και να επανεφεύρουμε. Χρειαζόμαστε νέες μορφές πολιτικής δράσης και νέα αιτήματα, ικανά να αναδείξουν τόσο την κοινωνική διάσταση της εκμετάλλευσης όσο και τις εργασιακές συνθήκες στη σφαίρα της παραγωγής και της αναπαραγωγής. Η απεργία μπορεί να σηματοδοτήσει την άρνηση υποταγής που υπερβαίνει τα εγκαθιδρυμένα σύνορα του ακτιβισμού και του συνδικαλισμού, των χωρών και των περιφερειών, των οικονομικών τομέων, σε ολόκληρη την κοινωνία και τους χώρους εργασίας, ακόμη και για εκείνους τους εργαζόμενους που πρακτικά και νομικά δεν είναι σε θέση να απεργήσουν, λόγω των επισφαλών συνθηκών εργασίας και διαβίωσής τους. Καινούργια πράγματα συμβαίνουν, και έχουμε μπροστά μας κάποια συγκεκριμένα παραδείγματα: από τις εμπειρίες των απεργιών στις αποθήκες και τα logistics του Amazon, σε παιδικούς σταθμούς και υπηρεσίες περίθαλψης, έως το ιταλικό πείραμα των κοινωνικών απεργιών το 2014, από τις δράσεις αλληλεγγύης, όπως του Blockupy με την ευκαιρία της απεργίας των εργαζομένων στην κλωστοϋφαντουργία του 2013, έως τις νέες μορφές κοινωνικού συνδικαλισμού.
Σε αντιδιαστολή με αυτές τις εμπειρίες, η απεργία είναι σήμερα ως επί το πλείστον μια πρακτική περιορισμένη σε εγχειρήματα τοπικής ή κλαδικής εμβέλειας: ένα μέσο για εργαζομένους με σταθερή απασχόληση, ειδικούς ή μέλη σωματείων, που χρησιμοποιείται συχνά από τα συνδικάτα μόνο για τους σκοπούς της διαπραγμάτευσης, με φτωχά αποτελέσματα ακόμα και όταν είναι επιτυχής. Ταυτόχρονα, το ίδιο το δικαίωμα της απεργίας δέχεται επίθεση σε πολλές χώρες της Ευρώπης: οι εργαζόμενοι που μπορούν να απεργήσουν είναι λιγότερο ικανοί να το κάνουν, και οι διεκδικήσεις που δικαιούνται να προβάλουν περιορίζονται ολοένα και περισσότερο. Καθώς οι εργατικοί αγώνες εξαρτώνται ακόμα σε μεγάλο βαθμό από παραδοσιακές μορφές οργάνωσης και περιορίζονται στο πλαίσιο της δραστηριότητας των συνδικάτων, τα κινήματα κατά της λιτότητας, τα οποία αναπτύσσονται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, κατάφεραν να εγείρουν νέες διεκδικήσεις και να εγκαινιάσουν νέες μεθόδους κινητοποίησης. Ωστόσο, ακόμα και όταν συμμετέχουν συνδικάτα, τις περισσότερες φορές αδυνατούν ή αποφεύγουν να αναδείξουν ζητήματα που σχετίζονται με τις συνθήκες διαβίωσης και εργασίας, και να επικοινωνήσουν με τους αγώνες των εργαζομένων. Η υπέρβαση των ορίων των σημερινών μορφών οργάνωσης σημαίνει την αναίρεση της τεχνητής διαίρεσης ανάμεσα στην εργασία και τους κοινωνικούς αγώνες, και τη μετάβαση σε μια οργάνωση σε διεθνικό επίπεδο, με την παραδοχή του γεγονότος ότι στο εξής η δράση σε εθνικό επίπεδο είναι πλέον σαφέστατα ανεπαρκής για την οικοδόμηση μιας αποτελεσματικής δύναμης. Η εργασία και οι κοινωνικοί αγώνες πρέπει να συνδεθούν σε κοινό πολιτικό έδαφος.
Έχουμε επίγνωση ότι αυτό το πρόγραμμα είναι εξαιρετικά περίπλοκο, και χρειάζεται περαιτέρω συζήτηση και διασάφηση. Γνωρίζουμε επίσης ότι υπάρχουν όρια που πρέπει να υπερβούμε στίς δικές μας τοπικές δομές. Η εμπειρία από τις συνεδριάσεις στο Πόζναν, και ήδη από τη διαδικασία προετοιμασίας, έδειξε ότι δεν είναι εύκολο να διατηρηθεί μια ισορροπία ανάμεσα στις τοπικές και τις διεθνικές δράσεις και ότι παραμένει η ανάγκη να ενισχυθεί η δέσμευση για αμφίδρομη πολιτική επικοινωνία. Γνωρίζουμε ότι η διεθνική κοινωνική απεργία θα γίνει πραγματικότητα μόνο όταν επιτευχθεί μια ευρεία συμφωνία πάνω στα βασικά ζητήματα. Πιστεύουμε όμως ότι αυτά είναι τα σύνθετα προβλήματα που οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε, αυτά είναι τα όρια που πρέπει να υπερβούμε: είναι καιρός να τολμήσουμε μια νέα πορεία όπου θα μπορέσουμε να μοιραστούμε μια κοινή στρατηγική προοπτική και ένα κοινό πολιτικό λόγο πέρα από τις εθνικές μας εντάξεις. Υιοθετώντας ως αφετηρία αυτό το κοινό έδαφος, έχουμε επεξεργαστεί κάποια πρώτα σημεία κοινής ανάλυσης, ορισμένες κοινές προτεραιότητες και μια πρόταση για κοινές δράσεις. Στη βάση αυτή, καλούμε όλες τις ομάδες, τα σωματεία και τις συλλογικότητες να συναντηθούν μαζί μας σε μια ανοικτή διαδικασία.
Κοινή ανάλυση
Αντιλαμβανόμαστε τη ΛΙΤΟΤΗΤΑ ως μια νέα πολιτική κανονικότητα όπου η οικονομική αστάθεια χρησιμοποιείται ως εργαλείο για την προώθηση πολιτικών προγραμμάτων ανταγωνιστικότητας βασισμένων σε περικοπές μισθών και κοινωνικών παροχών, καθώς και σε αλλαγές στο ρυθμιστικό πλαίσιο των διαπραγματεύσεων ανάμεσα σε εργαζόμενους, συνδικάτα και εργοδότες. Η ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΑ είναι ο κανόνας –χαμηλοί και απειλούμενοι μισθοί, φόβος για απόλυση, ενίσχυση της πειθαρχίας και επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών, απασχολησιμότητα και ανεργία, αβεβαιότητα για το μέλλον και τις πολιτικές ανταποδοτικότητας της κοινωνικής πρόνοιας. Η λιτότητα παράγει επισφάλεια, μέσα και έξω από το χώρο εργασίας, κατακερματισμό και νέες ιεραρχίες. Οι επιχειρήσεις και οι εργοδότες οργανώνονται μέσα από ΔΙΕΘΝΙΚΕΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ εκμετάλλευσης –από τη βιομηχανία και τα logistics έως τις μεταφορές και την περίθαλψη–, επωφελούμενες από τις εθνικές διαφορές στους μισθούς και τα επιδόματα κοινωνικής πρόνοιας, από τον καταμερισμό εργασίας ανάμεσα στα φύλα και από την τρέχουσα έλλειψη επικοινωνίας και ξεκάθαρων κοινών συμφερόντων ανάμεσα στους εργαζόμενους. Το ολοένα και πιο φλέγον ζήτημα των μεταναστών και η λεγόμενη «προσφυγική κρίση» στην Ευρώπη αποκάλυψε ότι οι αγώνες γύρω από την κινητικότητα και την ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ αποτελούν ένα θεμελιώδες πεδίο μάχης. Έχουμε δει μια πρωτοφανή επίδειξη δύναμης από την πλευρά των μεταναστών που αψηφά τα φυσικά σύνορα και φέρνει την κρίση στην καρδιά της Ευρώπης. Αξιοποιώντας χρόνια θεσμικού ρατσισμού ενάντια σε μετανάστες από χώρες εκτός ΕΕ, καταβάλεται προσπάθεια από την ΕΕ και τα κράτη μέλη της να διοχετεύσουν και να εκμεταλλευτούν τις ροές των ανθρώπων μέσα από νομιμοποιητικά έγγραφα, περιορισμούς στην παραμονή και τις συνθήκες διαβίωσης, προκειμένου να τις κάνουν κερδοφόρες για τις κυβερνήσεις και τους εργοδότες. Ό,τι έχουν υποστεί στο παρελθόν οι μετανάστες από χώρες εκτός ΕΕ έχουν αρχίσει να το βιώνουν ολοένα και περισσότερο οι εσωτερικοί μετανάστες και όλοι οι εργαζόμενοι μέσα από μια νέα κυβερνητική διαχείριση της κινητικότητας.
Κοινές προτεραιότητες
Θεωρούμε τον αγώνα για τους μισθούς, για τις συνθήκες διαβίωσης και για την ελευθερία μετακίνησης ως το κλειδί τόσο για την πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση στους εργασιακούς χώρους όσο και για την πολιτικοποίηση και διασύνδεση των αγώνων και των συγκρούσεων σε διεθνές επίπεδο. Με δεδομένη την κεντρική πολιτική βαρύτητα της εργασίας των μεταναστών, είναι καιρός να μεταφέρουμε τη μάχη για την ελευθερία κινήσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, απαιτώντας μια χωρίς περιορισμούς ευρωπαϊκή βίζα για όλους τους μετανάστες και το δικαίωμα στην κατοικία, που εγγυώνται το δικαίωμα παραμονής και μετακίνησης μέσα και έξω από την Ευρώπη για όλους. Ενάντια στις περικοπές των κοινωνικών παροχών που χρησιμοποιούνται πολιτικά για να περιορίσουν τις κινήσεις των εργαζομένων και για να ενισχύσουν την εκμετάλλευση των γυναικών, τόσο στους χώρους εργασίας όσο και μέσα στο σπίτι, είναι καιρός να διεκδικήσουμε ευρωπαϊκές κοινωνικές παροχές, ίσες και εγγυημένες σε όλη την Ευρώπη, και βασικό εισόδημα για όλους τους ανθρώπους, βασισμένο στην κατοικία και όχι στην ιθαγένεια. Ενάντια στις μισθολογικές διαφορές ανάμεσα στις χώρες, που χρησιμοποιούνται από επιχειρήσεις, εργοδότες και κυβερνήσεις για να στρέψουν εργαζόμενους εναντίον εργαζομένων, ήλθε η ώρα να διεκδικήσουμε έναν ευρωπαϊκό ελάχιστο μισθό ως εργαλείο για την οικοδόμηση της διεθνούς αλληλεγγύης και την ενίσχυση της δύναμης των εργαζομένων. Έχουμε επίγνωση του γεγονότος ότι αυτές οι διεκδικήσεις εγείρουν προβλήματα και ερωτήματα: από το ζήτημα του σε ποιον πρέπει να απευθύνουμε αυτά τα αιτήματα έως το ποια μέσα θα επιλέξουμε για να τα μεταφράσουμε σε τοπικό επίπεδο, δεδομένων των πολύ διαφορετικών συνθηκών εργασίας και διαβίωσης. Αναγνωρίζουμε ωστόσο την ανάγκη να θέσουμε κοινές προτεραιότητες. Συνεπώς, η συζήτηση θα συνεχιστεί σχετικά με το πώς θα χρησιμοποιήσουμε τις κοινές διεκδικήσεις ως εργαλεία για τον συντονισμό των αγώνων και το πως θα γίνει δυνατό να αναζητηθούν διεθνικές συνέργειες ανάμεσα στους τοπικούς καθημερινούς αγώνες.
Κοινές δράσεις
ΔΕΣΜΕΥΣΗ: τα εργαστήρια που πραγματοποιήθηκαν στο Πόζναν θα συνεχίσουν να λειτουργούν ως ομάδες εργασίας, με στόχο την εμβάθυνση της κοινής μας ανάλυση, την ενίσχυση της πολιτικής επικοινωνίας, την ανταλλαγή και εμπέδωση των εμπειριών, τη διεξαγωγή ερευνών, τη χαρτογράφηση και διασύνδεση των τοπικών αγώνων στο πλαίσιο της διεθνικής απεργίας. Η διαδικασία της διεθνικής κοινωνικής απεργίας, ως μια δεξαμενή εργαλείων, εμπειριών και τακτικών, αποσκοπεί να πολιτικοποιήσει την πάλη των εργαζομένων, να συνδέσει τους κοινωνικούς και τους εργατικούς αγώνες, ώστε να ακουστούν ηχηρά οι διεκδικήσεις τους, πέρα την εμβέλεια που διαθέτει κάθε επιμέρους ομάδα η συνδικάτο. Είναι ένας χώρος επικοινωνίας και συνάντησης όπου άνθρωποι που προέρχονται από διαφορετικές μορφές εργασίας μπορούν να σκεφθούν από κοινού για το πώς θα αναπτυχθούν νέοι αποτελεσματικοί αγώνες καθώς και για τη δυνατότητα πραγματοποίησης μιας διεθνικής κοινωνικής απεργία. Όποιος-α συμφωνεί με το στόχο και το γενικό πλαίσιο της διαδικασίας αυτής, καλείται να ενωθεί μαζί μας. Για να γίνει πραγματικότητα, η διεθνική κοινωνική απεργία πρέπει να διαδοθεί σε όλη την Ευρώπη και πέρα από αυτήν, σηματοδοτώντας ένα κύμα άρνησης της υποταγής.
ΠΡΟΚΑΤΑΡΚΤΙΚΑ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΑ: προτείνουμε την 1η Μαρτίου 2016 ως Ημέρα αποκεντρωμένων δράσεων, απεργιών και πειραματικών εγχειρημάτων προς μια διεθνική κοινωνική απεργία. Γιατί η 1η Μαρτίου; Επειδή την 1η Μαρτίου του 2010, μετά από γαλλική πρωτοβουλία για τη διοργάνωση μιας απεργίας των μεταναστών με τίτλο «24 ώρες χωρίς εμάς», πραγματοποιήθηκε στην Ιταλία μια πανεθνική απεργία των μεταναστών εργαζομένων ενάντια στον νόμο για τη μετανάστευση. Αυτή ήταν η πρώτη πολιτική απεργία σε εθνική κλίμακα που διοργανώθηκε έξω από τις παραδοσιακές μορφές οργάνωσης. Συμμετείχαν μετανάστες και Ιταλοί, ακτιβιστές και αυτόνομες ομάδες, έχοντας ως χαρακτηριστικά τη δημιουργική αξιοποίηση των συνδικαλιστικών οργάνων και την ποικιλομορφία στη δράση. Με δεδομένη την κεντρική πολιτική σημασία της εργασίας των μεταναστών και εμπνεόμενοι από την εμπειρία της 1ης Μαρτίου 2010, προτείνουμε την 1η Μαρτίου 2016 ως πρώτη ημέρα αποκεντρωμένων και συντονισμένων δράσεων και απεργιών ενάντια στις πολιτικές της κινητικότητας που παράγουν επισφάλεια και φτώχεια για όλους. Εξάλλου, δεδομένου ότι τα LΟGISTICS είναι ένας από τους πιο νευραλγικούς τομείς της σύγχρονης αναδιάρθρωσης της εργασίας και της παραγωγής, πέρα από σύνορα, και ένας στρατηγικός τομέας για την διεθνική κοινωνική απεργία, θα στηρίξουμε τις δράσεις που ήδη έχουν ξεκινήσει για την οργάνωση και διεθνοποίηση των αγώνων στο Amazon και σε άλλες εταιρείες logistics.
ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ: η διεθνική κοινωνική απεργία δεν είναι ούτε μια συλλογικότητα ούτε ένα συντονιστικό των ομάδων που πήραν τη σχετική πρωτοβουλία, αλλά μια πολιτική πλατφόρμα με στόχο τη συμμετοχή περισσότερων ομάδων και ατόμων σε όλη την Ευρώπη, και πέρα από αυτή, για την επίτευξη ενός κοινού στόχου. Θα συναντηθούμε από κοντά και πάλι στις αρχές της επόμενης χρονιάς. Θα αξιοποιήσουμε κάθε ευκαιρία για συνάντηση και συζήτηση, σε σύνδεση με άλλα δίκτυα –όπως το Blockupy. Για να προχωρήσει η διαδικασία ένα βήμα παραπέρα, σχεδιάζουμε τη διοργάνωση μιας δεύτερης συνάντησης πριν από το επόμενο καλοκαίρι. Οι ομάδες εργασίας, οι συναντήσεις και οι πρωτοβουλίες, όπως αυτή της 1ης Μαρτίου, είναι βήματα προς τη διεθνική κοινωνική απεργία και τη διεύρυνση της διαδικασίας.
Δεν έχουμε να υπερασπιστούμε ούτε μια ταυτότητα ούτε ένα παρελθόν, αλλά μόνο μια ανοικτή διαδικασία με στόχο την έφοδο στο παρόν.
https://www.facebook.com/Transnational-Social-Strike-
413351912201395/
info.transnationalstrike@autistici.org
(Μετάφραση: Δημήτρης Κοσμίδης, Ηλίας Μαρμαράς).
