Η Ευρώπη αυτή τη στιγμή κυβερνιέται από ένα καθεστώς διαρκούς έκτακτης ανάγκης: συνοριοφύλακες φιλτράρουν τους μετανάστες που φτάνουν καθημερινά στα εξωτερικά της σύνορα με όλο και πιο αυστηρά κριτήρια. Τα έγγραφα ελέγχονται όλο και περισσότερο χωρίς διακρίσεις. Τα μέτρα ασφαλείας ενάντια στους κατοίκους των αστικών περιοχών της περιφέρειας αυξάνονται. Οι δημοτικές αρχές απαγορεύουν τις δημόσιες συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις. Ο εθνικιστικός και ρατσιστικός λόγος πολλαπλασιάζεται. Αυτές οι πολιτικές, ωστόσο, δεν είναι νέες στον καπιταλισμό όπως ήδη τον γνωρίζουμε: το θεσμικό και κοινωνικό κράτος έκτακτης ανάγκης είναι αναπόσπαστο κομμάτι της Ευρωπαϊκής λιτότητας και της διακυβέρνησης της μετανάστευσης εδώ και χρόνια. Μετανάστες, πρόσφυγες, άνεργοι, επισφαλείς και βιομηχανικοί εργάτες διαβιούν σε ένα καθεστώς βαθιάς κοινωνικής κρίσης: τα εργατικά δικαιώματα δέχονται κτηνώδη επίθεση, το κράτος πρόνοιας βρίσκεται υπό διάλυση και τα σύνορα χρησιμοποιούνται ταυτοχρόνως ως εργαλείο αποκλεισμού, επιλεκτικής ένταξης και εκμετάλλευσης. Ασφαλώς και υπάρχει κάτι όπως «εμείς» και «αυτοί» αυτόν τον καιρό στην Ευρώπη. Η αντίθεση, παρόλα αυτά, δεν είναι μεταξύ της δημοκρατίας και του τρόμου, αλλά μάλλον μεταξύ αυτών που αποτελούν αντικείμενο εκμετάλλευσης και εκείνων που τους εκμεταλλεύονται, μεταξύ όσων μετακινούνται προς αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής και όσων υψώνουν τοίχους, φράγματα και σύνορα. Αυτό είναι το «κράτος εκτάκτου ανάγκης» στο οποίο θέλουμε να βάλουμε ένα τέλος. Την 1η Μαρτίου θα δείξουμε στην πράξη ότι είναι δυνατό να υπερβούμε ιεραρχίες και διαχωρισμούς με το να είμαστε ενωμένοι στο πλευρό των μεταναστών για έναν κοινό αγώνα.
Θέλουμε να το πούμε δυνατά και ξεκάθαρα: το συνοριακό καθεστώς δεν αφορά μόνο τους μετανάστες, αλλά μας επηρεάζει όλους. Μέσω της κινητικότητας, οι μετανάστες αρνούνται μαζί τον πόλεμο και την εκμετάλλευση, αμφισβητούν τα μέτρα λιτότητας, την επισφάλεια και τον θεσμικό ρατσισμό. Μέσω της κινητικότητας οι μετανάστες χτίζουν μια νέα Ευρώπη. Οι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης προσπαθούν να ελέγξουν αυτήν την κινητικότητα μόνο προς χάρη του κέρδους: να χαμηλώνουν τους μισθούς, να διαλύουν το εργασιακό καθεστώς και τα δικαιώματα πρόνοιας και να υπονομεύουν την ίδια την πιθανότητα οργάνωσης ενάντια στην εκμετάλλευση προς όλους. Ακόμη και η διάκριση μεταξύ οικονομικών μεταναστών, καλών και πλαστών προσφύγων είναι ένα ισχυρό εργαλείο που χρησιμοποιείται για να παράξει τον θρυμματισμό και να αποδυναμώσει την αλληλεγγύη. Αυτές τις μέρες όλοι όσοι ζουν στην Ευρώπη βιώνουν τι σημαίνει μεταναστευτική εργασία: η ιθαγένεια δεν εξασφαλίζει κατάλληλα προνοιακά επιδόματα, μια θέση εργασίας δεν εξασφαλίζει αξιοπρεπή μισθό, η εργασία δεν παρέχει μια καλύτερη ζωή. Οι εσωτερικοί μετανάστες, παρότι διαθέτουν την ευρωπαϊκή ιθαγένεια, μπορεί να αντιμετωπιστούν ως «τουρίστες της Πρόνοιας», να τους αρνηθούν τα κοινωνικά τους δικαιώματα και να «αποβληθούν» από την χώρα αν κριθούν άνεργοι, δεν εργάζονται αρκετά ή δεν έχουν χαρτιά. Η Ευρωπαϊκή ιθαγένεια μετατρέπεται σε ένα πειραματικό εργαστήριο νέων εργασιακών πολιτικών που συνδέουν τα όποια κοινωνικά δικαιώματα με την απασχολησιμότητα και την μισθωτή εργασία. Αυτό κάνει τους αγώνες των μεταναστών ένα κεντρικό πολιτικό διακύβευμα για όλους.
Αν θέλουμε να βάλουμε ένα τέλος σε αυτό το κράτος εκτάκτου ανάγκης, πρέπει να στρέψουμε την εκπληκτική αλληλεγγύη που συστήθηκε από τα κινήματα αλληλεγγύης προς τους μετανάστες κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών σε ολόκληρη την Ευρώπη, προς μία συμπαγή πολιτική σύνδεση μεταξύ των διαφορετικών εργασιακών συνθηκών: πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι «πολιτικές καλωσορίσματος» αφορούν τη στέγαση, τους μισθούς και το εισόδημα όλων των εργατών. Αν θέλουμε να πολεμήσουμε την λιτότητα, πρέπει να εγκαθιδρύσουμε ισχυρά δίκτυα επικοινωνίας μεταξύ όσων δουλεύουν στις ίδιες υπερ-εθνικές αλυσίδες εκμετάλλευσης, κάτω υπό διαφορετικούς μισθολογικούς όρους, και να δώσουμε μορφή στην πιθανότητα διακοπής της παραγωγής κερδών. Αν θέλουμε να εναντιωθούμε σε οποιονδήποτε εθνικισμό ή σε οποιανδήποτε δεξιά πολιτική, τότε οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η δουλειά των μεταναστών μας αφορά όλους. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια διεθνική κοινωνική απεργία. Μια απεργία είναι διεθνική και κοινωνική όταν είναι ικανή να ξεπεράσει τα εγκαθιδρυμένα σύνορα του ακτιβισμού και του συνδικαλισμού, των χωρών και των τομέων, όταν είναι ικανή να διαχυθεί στην κοινωνία και στους χώρους εργασίας έξω από τις παραδοσιακές μορφές οργάνωσης, και να απαντήσει στους πολιτικούς όρους της εκμετάλλευσης και στα κοινωνικά αιτήματα. Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι να πάρουμε πίσω την απεργία ως ένα όπλο ανυπακοής. Το πρώτο βήμα προς αυτήν τη κατεύθυνση είναι να σταθούμε αυτήν τη στιγμή στο πλευρό των μεταναστών με σκοπό να πολεμήσουμε ενάντια στους διαχωρισμούς στους χώρους εργασίας και ενάντια σε εκείνους τους νόμους που σε όλη την Ευρώπη ενδυναμώνουν την εκμετάλλευση αποδυναμώνοντας μας όλους.
Για όλους αυτούς τους λόγους καλούμε όλους τους επισφαλείς εργάτες, τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, τους ακτιβιστές, τις αυτόνομες ομάδες και τα σωματεία να κάνουμε την 1η του Μάρτη μία ημέρα αποκεντρωμένων και συντονισμένων δράσεων και απεργιών, στοχεύοντας στην διατάραξη των τακτικών παραγωγής και αναπαραγωγής, δημιουργώντας επικοινωνιακές σχέσεις μεταξύ των διαφορετικών εργασιακών συνθηκών, καθιστώντας ορατές τις κρυμμένες καταστάσεις εκμετάλλευσης, στοχοποιώντας το καθεστώς συνόρων και τους θεσμούς που εξουσιάζουν την κινητικότητα και την επισφάλεια. Την 1η Μαρτίου 2010, μετά από ένα κάλεσμα στη Γαλλία για την οργάνωση της απεργίας μεταναστών «24 ώρες χωρίς εμάς», στην Ιταλία διοργανώθηκε μια πανεθνική πολιτική απεργία ενάντια στον μεταναστευτικό νόμο μέ μία ευρεία συμμαχία. Από εκείνη την μέρα, αντλούμε δύναμη από τη μεταναστευτική εργασία και της δυνατότητάς της να αποτελεί το σημείο επαφής μεταξύ διαφορετικών χώρων και συνθηκών. Την 1η Μαρτίου θέλουμε να πάρουμε πίσω την ιδέα της μεταναστευτικής απεργίας και να την επεκτείνουμε προς όλα τα κοινωνικά υποκείμενα που υποφέρουν από τα μέτρα λιτότητας και το καθεστώς των συνόρων σήμερα, γιατί μόνο αν δημιουργήσουμε ένα μεγάλο κοινωνικό μέτωπο μπορούμε να έχουμε τη δύναμη να αγωνιστούμε για τα δικαιώματά μας. Ας είναι η 1η Μαρτίου 2016 η μέρα που θα πάρουμε ξεκάθαρη θέση ενάντια στη διακυβέρνηση της κινητικότητας που μας καθιστά όλους επισφαλείς. Η ημέρα που βρίσκουμε κοινά αιτήματα και διεκδικήσεις. Αυτές οι διεκδικήσεις μπορεί να είναι ένας Ευρωπαϊκός κατώτατος μισθός, ένα Ευρωπαϊκό βασικό εισόδημα και ένα προνοιακό σύστημα που να βασίζεται στην κατοικία, μια Ευρωπαϊκή άδεια κατοικίας ανεξάρτητη από συμβόλαια εργασίας και εισοδηματικά επίπεδα. Από τις παραμελημένες περιφέρειες μέχρι τα κέντρα των πόλεων, από τα εργοστάσια ως τους διάσπαρτους χώρους εργασίας, για όλους τους επισφαλείς εργαζόμενους αρχής γενομένης με την μεταναστευτική εργασία, προσβλέπουμε σε μια μεγάλη και ισχυρή διεθνική απεργία. Δεν έχουμε ούτε ταυτότητα ούτε κάποιο παρελθόν να υπερασπιστούμε, αλλά απλώς μια ανοιχτή διαδικασία για να ορμήσουμε στο παρόν.
Transnational Social Strike Platform
#24hwithoutus #1stMarch2016
Για πληροφορίες και εγγραφές παρακαλούμε επικοινωνείστε στο: info.transnationalstrike@autistici.org
Μετάφραση: Λευτέρης Βασιλόπουλος, Ηλίας Μαρμαράς.
